Herinneringen bewaren, hoe doe je dat?
Ik kom vaak spreuken tegen als: Herinneringen zitten in je hoofd en niet in spullen (of van gelijke strekking). Dat klinkt mooi, maar zo goed in herinneren ben ik nu ook weer niet en weggooien van speciale dingen vind ik soms net zo lastig als mijn klanten. Waarom: bij je eigen spullen ben je zelf emotioneel betrokken. Bij mijn klanten sta ik meer aan de zijlijn en zo kan ik hen objectiever helpen na te denken over iets wel of niet te bewaren. Natuurlijk heb ik uit (organizing)ervaring wel handige tips, die ik ook zelf toepas en die mij erg helpen.
In dit artikel heb ik het vooral over papierwerk (brieven, kaarten, schoolwerk, rapporten bijvoorbeeld) en kleine voorwerpen (medailles, knutsels, kleine aandenkens), dus niet over grotere voorwerpen met herinneringen (meubels, serviesgoed, grotere decoratieve spullen en dergelijke).
Soms vind ik een tastbare herinnering fijn. Echter, als je geen selectie toepast, dan wordt in de loop der tijd de hoeveelheid te bewaren spullen als herinnering veel te groot. Dat werkt niet. Je hebt de plek niet om dat allemaal te bewaren of je bewaart zo veel dat de meeste spullen niet meer toegankelijk zijn. Dus ergens moet je toch iets verzinnen om om te gaan met herinneringen en het al dan niet bewaren van tastbare zaken.
De oplossing voor dit “probleem” is de herinneringen- of memorabiliadoos of hip gezegd de memorybox.
In deze doos bewaar je spullen die je dierbaar zijn én die je een goed gevoel geven. Spullen waar je alleen maar verdrietig van wordt, daarvan kan je je afvragen of je die wel moet bewaren. Daar kom ik later nog even op terug. Omdat je je beperkt tot één doos, word je gedwongen tot selecteren. Afhankelijk van je ruimte in huis, kan het natuurlijk best zijn dat je meerdere dozen (bijvoorbeeld per gezinslid) maakt of per leeftijdsfase (tot 18 jaar, volwassenheid/samen met je partner). Het dwingt je wel tot selectief zijn, want klakkeloos alles bewaren en op zolder of in de berging stouwen, dat is dus niet de bedoeling!
Mijn herinneringendoos met papierwerk
Praktische tips:
Ik verzamel het papierwerk, zoals kaarten, toegangsbewijzen, briefjes e.d. waarvan ik denk dat ik ze wel wil bewaren eerst op één plek in een kast. Wanneer de stapel te groot dreigt te worden, ga ik er voor zitten en ga ik nogmaals selecteren, wat wel en niet in de herinneringendoos mag. Waarom ik dat doe? Soms “moet de tijd er over heen”. Op het moment dat je iets krijgt, kan het zijn dat je het wil bewaren. Een half jaar later zie je het nog een keer en dan komt het vaak voor dat ik denk: ach, doe toch maar weg, zo belangrijk of speciaal is het eigenlijk niet.
Als iets de selectie heeft doorstaan, pak ik de herinneringendoos erbij. Hier zitten mappen in op categorie. Van bepaalde hobby’s tot rouw-/geboortekaarten, jubilea, vakantie etc. Deze doos is natuurlijk ook niet oneindig groot. Dus doe ik er iets in, dan gaat er ook wel geregeld weer iets uit dat weg mag.
Wat doe je met spullen die herinneren aan overleden familie of anderen? En dan bedoel ik dus niet de meubels en dergelijke, maar kleine voorwerpen, papieren, briefjes enzovoort. Mijn tip is: bewaar spullen waarvan je een glimlach krijgt. Niet de spullen die je verdrietig maken. Maar dit is typisch ook een keuzemoment dat je soms wil uitstellen. Direct na een afscheid van een dierbaar iemand roepen veel voorwerpen of papieren emoties op, dat hoort erbij. Pas na verloop van tijd kan je de glimlachvoorwerpen onderscheiden van de verdrietspullen. Gun jezelf deze tijd. Dat is wel weer afhankelijk van de ruimte die je hebt om eerst wat meer te bewaren.
Tot slot: tips voor ouders met kinderen.
Met kinderen komt het papierwerk met karrenvrachten je huis binnen: knutsels, schriftjes, werkboeken, rapporten, brieven, noem maar op. Wat doe je er mee? Voor wie bewaar je het eigenlijk, voor jezelf of voor je kinderen? Ik heb in eerste instantie veel bewaard (zo’n vier dozen vol per kind). Onlangs ben ik met elk van onze zonen gaan zitten (inmiddels zijn ze twintigers). We hebben de dozen samen doorgenomen. Ik was me ervan bewust dat wat ik bewaard had, toch vooral bij henzelf terecht zou komen als ze op zichzelf gingen wonen. Leuk voor toekomstige partners en hun eventuele eigen kinderen.
Zij hebben zelf de keuzes gemaakt wat ze wilden bewaren. En nee, lang niet alles ging weg, maar ze maakten zelf wel andere keuzes dan ik zou hebben gedaan. Soms heb ik nog iets extra’s voor de ondergang behoed. Maar uiteindelijk is per zoon één schooldoos over gebleven met hun rapporten, bijzondere werkstukken, verhalenschriftjes (hilarisch om terug te lezen), foto’s van schoolkamp en enkele knutsels. De overige knutsels die ze niet wilden bewaren, heb ik allemaal gefotografeerd en in een gedeeld digitaal album gezet. Veel toegankelijker dan die doos op zolder overigens…
Heb je naar aanleiding van dit artikel vragen? Wil je dat ik met je meedenk? Bel of mail me dan, dan kijken we er samen naar!
Foto’s van knutsels
Tweede herinneringendoos zoon met niet-schoolse spullen